Otobüs camının
buğusu artık benim için boş bir sayfaya dönüştüğünde yolculuk benim
kardeşimdir.Valizim ise en yakın arkadaşımdır bir kaç senedir.Hiç bir şehre
bağlı olmamanın verdiği huzurla ait olduğumu hissettiğim insanlara(insana)
gidiyorum hep.Bazı bazı şehirler arasına savuruyorum hatıralarımı,benzin
istasyonlarına bırakıyorum pişmanlıklarımı,nefretimi kusuyorum mola
yerlerine,sırf valizim hafiflesin diye.
Sırf senin
yanına en çocuk en masum halimle gelebileyim diye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder